Unterwegs auf dem Wildnistrail

In de Nadurschutzgrupp vom Nachbadorff hodd i(s)ch letzt wirrä de Maddin Woaldfreind gedroffe. Ä woar schun zwaunsiwwsi(s)ch un äh Schwädds(s)che mittäm woar alleweil indresont bis lusdi(s)ch.

„Na, Schor(s)chi“, dahtä mi(s)ch begrieße, „alles in Ordddnung baa dä dehoam?“

„Meunä Bagaa(s)ch duhts bessä gehe als mä selwä. Maddi, väzähl moal,hosde dies Joahr Urlaub gedähdi(s)cht, worsde fordd gewäse?“

„Des hebb i(s)ch“, antworddete de Moann, „i(s)ch seun uffen Wildnistrail in de Eifel gelaafe, mit mä als zwoansi(s)ch Kilo Gepäck uffen Rigge, mit Zelt, Schloafsack, Isomadd un nadierli(s)ch aach Gasbrennä mit Kochgescherr.“

„Soviel? Bisde doa zwischedor(s)ch im Woald net vo Äscheppung zusoamme gebroche?“

I(s)ch doch net, Hä Schor(s)ch Schnabbelschnut“, teente Maddi stolz,„moanchmoal woars allädings schun ebbes oastrengend, besunners wenn mä die Ber(s)ch hoch stei(s)che musst.“

„Woarim seunde aasgere(s)chnet  in de Eifel gewäse un hosd dordd die Gejend uusi(s)chä gemacht? Im nahe Ourewoald orrä im Taunus isses doch aach schee“, moante i(s)ch.

„Des will i(s)ch net oabschdreide“, äwirrerte de oald Wannerä, „awä,wie soat eiä Dorffdi(s)chtä Klausi Vielreddnä zu rä(s)cht

                            I(s)ch will vun de Welt woas sehe

                           un net nur in de Dorffkneip schtehe.

I(s)ch seun schließli(s)ch koan Provinslä, mä muss aach moal iwä de Dorffgrens  gucke un net glaabe:

 

 

 Mä seun de famoos Nabbel de Welt

aach unsä scheenes Hesseloand.

Wä des als tiefe Woahrhaat hält

hodd rä(s)cht, des seun allsaats bekoannt.

Diesä Vers seun doch Bleedsinn pur, Schor(s)chi. Des musste doch zugewwe, gell.“

Woas daht mä anneres iwwri(s)ch bleiwe, doa konnt i(s)ch nur beschtädi(s)chend nigge.

„Du hoast also ähn Zelt mit geschleppt. Worsde iwä noacht alleweil uf Kempingpletz?“

„Maastens.Zwamoal hebb i(s)ch aach im Naddsjonoalpack im Woald uf de Isomadd geschlowe.“

„Hosde des als Nadurschiddsä werkli(s)ch gemacht, Maddi?“ fraote ich iwärascht, „bestimmt seun des doch im Naddsjonoalpack väboode.“

Joa, schun“, dahtä zugewwe, s`kloang awä koa biss(s)che schuldbewusst, „des is so Schor(s)chi, die Hersch un die Wildwutze duhn joa aach im Woald schlowe. Un diese Diern duhn iwähaapt net achte, ob se mir ihrn Kerpä etwoa seldene Ploanse zädricke. I(s)ch hebb des alleweil gemacht, nur uf Laub un Moos daht moan miedä Kerpä leihe, ebbes oabsaats vum Wannäwä(s)ch, koan Mensch hodd des mit gekriggt. Aaßädäm: Koa biss(s)che Mill hebb i(s)ch dordd zurick gelosse un Feiä oamache hebb i(s)ch unnälosse.“

„Du worst aslo goans eloa in de Nadur. Hosde doa koa Oangst gekriggt?“ froate i(s)ch lachend.

„Des hodd mi(s)ch äh Fraa uffen Kempingpladds aach gefroat, mit dä hodd i(s)ch äh längä Schwädds(s)che gedähdi(s)cht. Awä die hodd des ernst gemoant un daht net lache, noch nettemoal grinse.

I(s)ch hebbä geantwordd: Vo woas soll i(s)ch denn Oangst hobbe, etwoa vo Welf un Bärn, die dordd in dä Gejend goar net rim strol(s)che?“

„Duht mä eulei(s)chte“, niggte i(s)ch.

Die Fraa hodd mi(s)ch aach noch gefroat, wie oald i(s)ch seun. Als i(s)chä offebaate, i(s)ch seun zwaunsiwwsi(s)ch, niggte se un soate des Aldä daht se aach ziern.“

„Woar des äh schee Fraa fer deune Aache?“ froate i(s)ch neigieri(s)ch.

„Joa,des woar se, fer ihr Aldä hodde se äh bassables Aussehe.“

„Un.Woas hosde deruf geoantwordd, doass de Widdwä seun un eloa?“

„Nix hebb i(s)ch gesoat, i(s)ch hebb die oaschließend nemmä gesehe.“

„Awä Maddi, du bist ähn Stoffel.

Bestimmt wollte die heern  Se sehe awä viel jingä aas, also des hädd i(s)ch net gedenkt. Alle Fraue liebe sol(s)che Schpri(s)ch,se wolle umhillt wern mit wohlduftende Komplimentwolke. Du häst aach babble kenne  Noach ihrm Aassehe zu urdeile, kennte mä moane se seun im glaache Aldä wie meu Dochdä.

„I(s)chhebb doch koa Dochdä.“
„Ach“, daht i(s)ch oabwinke, „doann häddsde die halt mit deunä Schwie(s)chdochdä vägli(s)che.“

Hädd i(s)ch mache kenne“, bestädi(s)chte Maddi.

„Also:Mit nä spontoan Schlaachferddi(s)chkaat seunde net gesee(s)chnet. Du waaßt heifi(s)ch erst hinnähä , woas de vohä häst soage misse.

Aach schee gereumte Verse mache Fraue schwach, viele jedefalls. Un reume konnsde doch.  

Zim Baaspiel häddsde voseisle kenne:

                Deu Oadlidds is wie äh zart Lotusbliet

                 wenn i(s)ch des bedrachde daff,

                 bin i(s)ch koa biss(s)chje mied.

                 Meu Gliggsgefiehl duht äksplodiern

                 i(s)ch koann net anners

                 i(s)ch muss di(s)ch zwoanghaft oaschdiern.  

Meu besä Helft, die Fraa Lisett(s)che Schnabbelschnut, woar goans lieb zu mä, als i(s)ch ihr des baa eunä meunä erste Dreffe vogedraache hebb.“

„I(s)ch waaß net so rä(s)cht“, daht Maddi zweifeln, „doa hädd si(s)ch die Fraa viellaa(s)cht väuhzt gefiehlt un gesoat äh zart Lotusbliet seun se nemmä, ähä eune väwelkende.“

„In sol(s)che Situaddsjoone is ähn annä Vers gut“, daht i(s)ch voschlaache,

                 „hallo, eldä Mäd(s)che,sieß Fraa

                   du braachst net längä suche

                   i(s)ch steh vo dä, i(s)ch bin da.

                   Kimm, loss uns gemeunsoam Posse dreiwe

                   des Vägnie(s)che werd doann baa uns bleiwe.“

Net schlä(s)cht“, lobte Maddi, „dän Spruch duh i(s)ch mä merke.“

„Um deun gute Wille zu zei(s)che, konnsde aach folgende Vers in de Liebesätä entlossse:

                  Baa dä duh i(s)ch gern addi(s)ch pariern

                 däht dä alles mache woas de willst

                 un di(s)ch vo frieh bis spät oaschdiern.“

Als willelosä Pandoffelheld will i(s)ch mi(s)ch net oabiete“,kridisierte de oald Moann.

„Hhm, nur zuerst“, musst i(s)chäm rä(s)cht gewwe, „wenn se doann oagebisse hodd, duhsde noch soage:

Is)ch bin zwa ähn addi(s)ch liebä Moann

me(s)cht awä duhn un losse, woas i(s)ch koann.“  

Übersetzung:In der Naturschutzgruppe vom Nachbarort hatte ich letztens wieder Martin Waldfreund getroffen. Er war schon 72 und ein Schwättzchen mit ihm war immer inter-

essant und lustig.

„Na,Schorschi“, begrüßte er mich, „alles in Ordnung daheim?“

„Meinem Anhang geht es besser als mir selber. Martin, erzähl mal, hast du dieses Jahr Urlaub gemacht, warst du weg gewesen?“

„Das habe ich“, antwortete de Mann, „ich bin auf dem Wildnistrail in der Eifel gelaufen, mit mehr als 20 kg Gepäck auf dem Rücken, mit Zelt, Schlafsack, Isomatte und natürlich auch Gasbrenner und Kochgeschirr.“

„Soviel? Bist du nicht zwischendurch vor Erschöpfung im Wald zusammen gebrochen?“

„Ich doch nicht, Herr Schorschi Schnabbelschnut“, tönte Martin stolz,“manchmal war es allerdings schon etwas anstrengend, besonders wenn man die Berge hoch steigen musste.“

„Warum bist du ausgerechnet in der Eifel gewesen und hast dort die Gegend unsicher gemacht? Im nahen Odenwald oder Taunus ist es doch auch schön.“, meinte ich.

„Das will ich nicht abstreiten“, erwiderte der alte Wanderer, „aber,wie sagt euer Dorfdichter Klaus Vielredner zu recht

                                ich will von der Welt was sehen

                                 und nicht nur in der Dorfkneip stehen.

Ich bin schließlich kein Provinzler, man muss auch mal über die Dorfgrenze gucken und nicht glauben

                               Wir sind der famose Nabel der Welt

                                auch unser schönes Hessenland.

                                Wer dies als tiefe Wahrheit hält

                                hat recht, das ist allseits bekannt.

Dieser Vers ist doch Blödsinn pur, Schorschi, das musst du doch zugeben,gell?“

Was blieb mir anderes übrig, ich konnte nur bestätigend nicken.

„Du hast also ein Zelt mit geschleppt. Warst du über nacht immer auf Campingplätzen?“

„Meistens. Zweimal hab ich auch im Nationalpark im Wald auf der Isomatte geschlafen.“

„Hast du das als Naturschützer wirklich gemacht, Maddi?“ fragte ich überrascht, „bestimmt ist das im Nationalpark doch verboten.“

„Ja, schon“, gab er zu, es klang aber kein bisschen schuldbewusst, „das ist so, Schorschi, die Hirsche und Wildschweine schlafen ja auch im Wald. Und diese Tiere achten überhaupt nicht, ob sie mit ihrem Körper seltene Pflanzen zerdrücken. Ich habe das immer gemacht, nur auf Laub und Moos legte ich meinen müden Körper nieder, etwas abseits vom Wanderweg, kein Mensch hat das mit gekriegt. Außerdem:Kein bisschen Müll hab ich dort zurück gelassen und Feuer anmachen hab ich auch unterlassen.“

„Du warst also ganz allein in der Natur. Hast du da nicht Angst bekommen?“ fragte ich lachend.

„Das hat mich eine Frau auf einem Campingplatz auch gefragt, mit der hatte ich ein längeres Schwätzchen. Aber sie hatte das ernst gemeint,lachte nicht, sie grinste noch nicht einmal.

          Ich hatte geantwortet: Vor was soll ich denn Angst haben, etwa vor Bären und Wölfen, die in dieser Gegend gar nicht rum strolchen?“

„Leuchtet mir ein“, nickte ich.

„Die Frau hatte mich auch gefragt, wie alt ich denn wäre. Als ich ihr offenbarte, ich bin 72, nickte sie und sagte, dieses Alter zierte sie auch.“

„War das eine schöne Frau für deine Augen?“

„Ja,das war sie. Für ihr Alter hatte sie ein passables Aussehen.“

„Und was hast du darauf geantwortet, dass du Witwer bist und alleinstehend?“

„Nichts habe ich gesagt, ich hab die danach nicht mehr gesehen.“

„Aber Maddi, du bist ein Stoffel.

Bestimmt wollte sie hören Sie sehen aber viel jünger aus, also das hätte ich nicht gedacht. Alle Frauen lieben solche Sprüche, sie wollen umhüllt werden mit wohlduftenden Komplimentwolken. Du hättest auch sagen können Nach Ihrem Aussehen zu urteilen, könnte man meinen Sie sind im gleichen Alter wie meine Tochter.“

„Ich habe keine Tochter.“

„Ach“,winkte ich ab, „dann hättest du sie halt mit deiner Schwiegertochter verglichen.“

„Hätte ich machen können“, bestätigte Martin.

„Also:Mit einer spontanen Schlagfertigkeit bist du nicht gesegnet. Du weißt häufig erst hinterher, was du vorher hättest sagen müssen.

Auch schöne gereimte Verse machen Frauen schwach, viele jedenfalls. Und reimen kannst du doch. Zum Beispiel hättest du vorsäuseln können:

                       Dein Antlitz ist wie eine zarte Lotusblüte

                       wenn ich das betrachten darf

                       bin ich kein bisschen müde.

                       Meine Glücksgefühle tun explodieren

                       ich kann nicht anders

                     ich muss dich zwanghaft anstieren.

Meine bessere Hälfte, die Frau Lisettchen Schnabbelschnut, war ganz lieb zu mir, als ich ihr

bei einem meiner ersten Treffen ihr das vorgetragen hatte.“

„Ich weiß nicht so recht“, zweifelte Martin, „da hätte sich die Frau vielleicht veralbert gefühlt und gesagt eine zarte Lotusblüte sei sie nicht mehr, eher eine verwelkende.“

„In solchen Situationen ist ein anderer Vers gut“, schlug ich vor,

                     halllo, älteres Mädchen, süße Frau

                      du braucht nicht länger zu suchen

                      ich steh vor dir, bin da.

                      Komm.Lass uns gemeinsam Possen treiben

                      das Vergnügen wird dann bei uns bleiben.“

„Nicht schlecht“, lobte Maddi, „den Spruch merke ich mir.“

„Um deinen guten Willen zu zeigen, kannst du auch folgenden Vers in den Liebesether ent-

lassen:

                     Bei dir werd ich gern artig parieren,

                      alles machen was du willst   

                      und dich von früh bis spät anstieren.

„Als willenloser Pantoffelheld will ich mich nicht anbieten“,kritisierte der alte Mann.

„Hhm,nur zuerst“, musste ich ihm recht geben, wenn sie dann angebissen hat, sagst du noch:

ich bin zwar ein artig lieber Mann

möchte aber tun und lassen, was ich kann.“